Είναι κάποιοι άνθρωποι που σου σημαδεύουν ανεξίτηλα τη ζωή, τις περισσότερες φορές χωρίς να το ξέρουν.

8χρονος μαθητής τότε, στο 10ο δημοτικό σχολείο των Αμπελοκήπων. Τετάρτη δημοτικού και, μετά από τρία χρόνια με την κυρία Αγάπη, αλλάζαμε δασκάλα. Η κυρία Παρασκευή δε μας πολυάρεσε. Ήμασταν, αν θυμάμαι καλά, η τελευταία της τάξη -μετά θα έβγαινε στη σύνταξη. Μπορεί να ήταν απλά κι ένα ψέμα που μόνοι μας κατασκευάσαμε και καταφέραμε να το πιστέψουμε. Το μάθημα ήταν σκέτη βαρεμάρα. Άσε που αρκετές φορές, ενώ ήμασταν κανονικά απογευματινοί, μας άλλαζε τη βάρδια και κάναμε μάθημα μαζί με το μισητό ογδοηκοστό. Τουλάχιστο είχαμε την ευκαιρία να τους σαπίσουμε στην μπάλα -εκτός έδρας. Ακόμα και για την αλλαγή βάρδιας τα βρώμικα μυαλά μας είχαν βρει εξήγηση. Η κυρία Παρασκευή, λέγαμε, κανόνιζε τα απογεύματα παρτίδες κουν-καν. Και δώστου τα μπινελίκια...

Αυτός ήταν αδύνατος, πολύ αδύνατος. Φορούσε μαύρο τζιν παντελόνι, γαλάζιο -μάλλον τζιν- μπουφάν και μαύρα καστόρινα μποτάκια. Το μπουφάν παίζει να ήταν παλιομοδίτικο, ακόμα και σε σχέση με τις τότε επιταγές της μόδας. Ο διευθυντής, κύριος Κανελλόπουλος αν θυμάμαι σωστά, μας εξήγησε: "Η κυρία Παρασκευή θα λείψει για λίγο καιρό. Θα την αντικαταστήσει ο κύριος Κώστας." Κώστας Φουρνόδαυλος (χαζογελάσαμε αρκετά με το επίθετο). Ήταν 23 από την Τρίπολη. Μόλις είχε τελειώσει το Πανεπιστήμιο και ήμασταν η πρώτη του τάξη.

Πετάγαμε. Η Τασία, παρόλο που είχαμε περάσει κοντά τέσσερα χρόνια στο σχολείο, ακόμα συλλάβιζε. Σε μία βδομάδα ροδάνι η γλώσσα της. Με την προτροπή του διαβάσαμε τα πρώτα μας "εξωσχολικά" βιβλία. 20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα. Σχεδόν καθημερινά, πριν τελειώσουμε, μας έπαιζε με το μαντολίνο του. Στο Περιγιάλι Το Κρυφό. Είχε επικοινωνήσει τηλεφωνικά με όλους τους γονείς. Μάλλον έπαιζε και μπάλα μαζί μας.

Μετά από ένα μήνα, ξανά ο κύριος Κανελλόπουλος: "Χαιρετήστε τον κύριο Κώστα. Η κυρία Παρασκευή επέστρεψε." Μη παρακαλώ σας μη...

Γεια σου δάσκαλε...

Τα παραπάνω γράφτηκαν υπό τους ήχους των:

# έγραψε ο forns @ 1:32 μ.μ.