Παραθέτω ορισμένες σύντομες απαντήσεις στα ερωτήματα και στους προβληματισμούς που θέτει ο Κώστας Παππής στο τελευταίο του post. Με italics παρουσιάζονται τα γραφόμενά του.

Μας απαγορεύθηκε η είσοδος στους χώρους εργασίας μας και η εκτέλεση των καθηκόντων μας. Γιατί;
Γιατί δεν τα εκτελείτε καλά.

Ασκώ το αυτονόητο δικαίωμα για διάλογο μαζί σας.
Θυμόμαστε την ανάγκη για διάλογο μόνο σε περιόδους κατάληψης.

Συμφωνούμε όλοι ότι η Παιδεία στη χώρα μας βρίσκεται σε χρόνια κρίση.
Ποιοι είναι υπεύθυνοι για την παραπάνω κατάσταση; Μήπως οι "περαστικοί" φοιτητές;

Συμφωνούμε όλοι ότι όλα αυτά συμβαίνουν ενώ η Ελληνική κοινωνία περνάει βαθιά κρίση.
Μήπως πάλι φταίνε οι φοιτητές;

Όμως τι πετυχαίνεται με την κατάληψη και το κλείσιμο του Πανεπιστημίου;
- Πρώτον, καταργείται στην πράξη ο ρόλος του Πανεπιστημίου, που είναι, όπως ειπώθηκε, η επιστημονική διερεύνηση της πραγματικότητας και η προώθηση της γνώσης. Στέλνονται στο σπίτι τους όλοι οι συντελεστές αυτής της διαδικασίας (η τεράστια πλειοψηφία των φοιτητών συμπεριλαμβανόμενη). Χωρίς καν να τους δοθεί η δυνατότητα, μέσα από την επικοινωνία και το διάλογο, να συμμετάσχουν στην αναζήτηση και στην προώθηση λύσεων και προσεγγίσεων για έξοδο από την κρίση, η οποία οδήγησε στην κατάληψη.
- Καταργείται στην πράξη το Πανεπιστημιακό άσυλο, που έχει κατακτηθεί με αγώνες και αίμα (όχι από τη σημερινή φοιτητική γενιά), με σκοπό την απρόσκοπτη και ελεύθερη ανάπτυξη και ανταλλαγή γνώσεων και ιδεών. Εμφανίζονται οι ίδιοι οι φοιτητές να παραβιάζουν το άσυλο, ένα χώρο εξ ορισμού απαραβίαστο από οποιονδήποτε, αφού επεμβαίνουν και απαγορεύουν τη χρήση του Πανεπιστημίου στα άλλα μέλη της Πανεπιστημιακής κοινότητας.
- Νεκρώνεται κάθε λειτουργία του Πανεπιστημίου, απαγορεύεται κάθε επικοινωνία του με τον έξω κόσμο (π.χ. με άλλα πανεπιστήμια και ερευνητικά ιδρύματα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό) με αποτέλεσμα να δυσχεραίνονται ή και να ματαιώνονται επιστημονικές συνεργασίες, επαφές και ανταλλαγές.
Τα παραπάνω ενδεχομένως να ίσχυαν αν "υπό κανονικές συνθήκες" (μη κατάληψης) όλα δούλευαν ρολόι. Δε συμβαίνει, όμως, αυτό. Και το αίμα δεν είναι "αίμα γενιάς" (για να μην τρελαθούμε...)

Και όλα αυτά όταν κανείς δεν γνωρίζει ποια είναι ακριβώς τα αιτήματα που προβάλλονται και πώς τεκμηριώνονται. Απόδειξη; Aς ρωτηθεί ένας Πειραιώτης, ακόμα κι ένας που ζει στη γειτονιά μας, ποια είναι τα αιτήματα και οι στόχοι της κατάληψης. Κανείς δεν γνωρίζει.
Όχι δα... Τελευταίο παράδειγμα η Γαλλία. Στο κάτω κάτω της γραφής, ο κάθε "Πειραιώτης" μαθαίνει μόνο αυτά που του σερβίρει ο κάθε Χατζηνικολάου. Μήπως μας είπανε για τις πορείες συμπαράστασης στη Γαλλία ή για τα δρώμενα έξω από την ελληνική πρεσβεία στο Ελσίνκι;

Και όλα αυτά, όταν δεν έχει αναπτυχθεί κανενός είδους σχέδιο αγώνα, καμιά κλιμάκωση μορφών κινητοποίησης, ώστε στην κορύφωση να επιχειρηθεί η έσχατη μορφή πάλης. Όλα έγιναν για να αποφασιστεί, μια κι έξω, κάτι που έμοιαζε με περίπατο...
Άλλοι αποφάσισαν μια κι έξω να προσπαθήσουν να νομοθετήσουν μέσα στο κατακαλόκαιρο...

Είναι βέβαιο ότι χωρίς αγώνα δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα στο χώρο της Παιδείας. Όμως κανένας αγώνας δεν δικαιώνεται, δεν φέρνει αποτέλεσμα, αν αναπτύσσεται στο κενό, χωρίς ενημέρωση και συμμετοχή, αν δεν έχει εξασφαλίσει συμμαχίες, αν δεν έχει στρατηγική, δηλαδή στόχο και σχέδιο δράσης, αν οι αρνητικές συνέπειες είναι περισσότερες από το αναμενόμενο κέρδος.
Καταρχήν οι μεγαλύτεροι συνδικαλιστικοί φορείς της χώρας εξέφρασαν τη συμπαράσταση στον αγώνα των φοιτητών. Επιπλέον, κανένας αγώνας δε δικαιώνεται, δεν φέρνει αποτέλεσμα, αν δε γίνει.

Τα παραπάνω γράφτηκαν υπό τους ήχους των:

# έγραψε ο forns @ 8:38 π.μ.