Η μπαλίτσα ήδη άρχισε να στριμώχνεται. Τα περιθώρια στην κοιλιά της μητέρας της έχουν στενέψει αρκετά και οι απλωτές στις οποίες μας είχε συνηθίσει τους προηγούμενους μήνες έχουν δώσει τη θέση τους σε βίαια τινάγματα. Είναι τα πόδια της; Τα χέρια της; Ο ποπός της; Μόνο αυτή ξέρει...

Τα πράγματά της είναι σχεδόν έτοιμα. Βέβαια, πάντα κάτι έχεις ξεχάσει τελικά και σε πιάνει πανικός, αλλά όλα λύνονται. Θα κοιμάται μαζί μας για κανά εξάμηνο. Μετά θα θέλει να κάνει κατάληψη στο δωμάτιο - υπολογιστικό κέντρο. Θα πρέπει να δώσει σκληρή μάχη... Δεν είμαι εύκολος αντίπαλος. Έχω δακρυγόνα, κουμπούρια και την πολιτική κάλυψη από τον εαυτό μου. Είναι ο μοναδικός χώρος που μπορώ να συνεχίζω να καπνίζω και να τον έχω ακατάστατο. Μετά τι θα κάνω; Οι μπαταρίες σε βιντεοκάμερα και φωτογραφική είναι μονίμως φορτισμένες. Δεν την ξαναπατάμε όπως στη Βαρκελώνη. Ποιος, όμως, θα τις χειριστεί; Πρέπει να το λύσω κι αυτό. Θα πρέπει να καθαρίσω και το αυτοκίνητο. Δε θέλω να της δημιουργηθεί άσχημη εντύπωση από την πρώτη στιγμή (θα έχει όλο το χρόνο αργότερα!).

Η μητέρα της είναι σε άδεια. Συνολικά δικαιούται 56 ημέρες πριν τη γέννηση και 63 μετά. Τα παιδιά των ιδιωτικών υπαλλήλων είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού. Θα είναι καλή μητέρα, το ξέρω. Και η ανηψούλα μας την περιμένει. Βάζει κούκλες κάτω από τα μπλουζάκια της και παριστάνει την έγκυο. Κι είναι μόλις ενάμισι. Τα παιδιά του καιρού μας είναι πιο έξυπνα (κλισέ).

Σε δεκαπέντε χρόνια (πολλά λέω;) θα τις μυρίζουμε στην είσοδο του σπιτιού μήπως και κάπνισαν. Ποια πενταήμερη κορίτσι μου; Και ποια είναι αυτή η φίλη σου η Αθηνά που σπουδάζει στην Πάτρα; Δεν πας στην Πάρο, θα έρθεις μαζί μας στο Πήλιο. 200 ευρώ για ένα σκισμένο παντελόνι; Τι μουσική είναι αυτή που ακούς; Χαμήλωσέ το. Θα έρθεις κι εσύ στη θεία Τάνια. Τι δουλειά έχεις με αυτόν το μαλλιά; Όταν εμείς κάναμε καταλήψεις ήταν αλλιώς τα πράγματα. Άσε τι έκανα εγώ...
Δε θέλω να γίνω έτσι...

Τα παραπάνω γράφτηκαν υπό τους ήχους των τραγουδιών της:

Muse - Starlight
The Fratellis - Whistle For The Choir