Πήγα χτες σε συνέντευξη για δεύτερη φορά. Με κατέκλυσαν έντονα συναισθήματα απελπισίας. Λίγα χρήματα για κάποιον που δεν έχει σπίτι, και λίγος χρόνος για κάποιον που έχει παιδί.
Από την άλλη εδώ που είμαι τώρα, νιώθω ότι τελειώνει ο χρόνος και ότι τα τείχη που σπάω τα μούτρα μου καθημερινά, δεν είμαι ικανός να τα περάσω, ούτε από πάνω ούτε από μέσα. Απλά θα βγάλω μερικούς εύκολους μήνες ακόμα…Μετά;
Νιώθω ότι είμαι κλεισμένος σε λαβύρινθο, κρατώντας με τα χέρια μου τα μάτια μου κλειστά και πάω αριστερά-δεξιά, μπρος-πίσω, όπου με στείλουν άνθρωποι, που καθισμένοι σε ένα βουνό, πάνω από τους διαδρόμους, έχουν πολύ καθαρή εικόνα της πορείας μου και των στόχων.
Κάθε αναδρομή στο παρελθόν αποκαλύπτει λάθη, κάθε προσπάθεια του παρόντος αποκαλύπτει κουσούρια.
Βάζεις τελικά κάτω τα θέλω σου και τα μπορώ σου και βλέπεις ότι αν και μικρά και λίγα, θα μπορούσαν να ισορροπούν κάτω από κάποιες προϋποθέσεις. Τι ζητάς; Λίγα και απλά: ένα μικρό πράσινο κήπο γεμάτο χαρούμενες παιδικές φωνούλες, ένα ζεστό σπίτι, λίγο χρόνο να μάθεις τα λάθη σου στα παιδιά σου και λίγο ΦΩΣ να βλέπεις που πάς και να στεγνώνεις μετά τη βροχή. Ποιος θέλει σπιταρόνες, αμαξάρες και καταξίωση; Αυτοί που σε τρέχουν! Αυτοί που σε θολώνουν με τα ψέματα, την απονιά και τη δολιότητα τους. Κάποιες στιγμές νιώθεις δίπλα σου κάτι μεγάλο, και ώρες μετά το προδίδεις, αφού με το μικρό σου μυαλό, τους φόβους και την καθημερινότητα γίνεσαι αγνώμων. Και πέφτεις ξανά στις ίδιες λακκούβες. Και τότε κάπου κάπου, όταν θυμάσαι να ρίξεις και μια ματιά γύρω σου, βλέπεις ανθρώπους να υποφέρουν από καθημερινά χτυπήματα, απανωτά, αδυσώπητα …και λες: «θα μπορούσες να είσαι και χειρότερα» αντί να λες «θα μπορούσαν αυτοί να είναι καλύτερα».
Θα μπορούσαν όμως; Ξέρεις ότι πάντα υπήρχαν οι χαμένοι και οι κερδισμένοι!
Άνθρωποι που έχασαν τη ζωή τους με φρικτό τρόπο, αφού πρώτα αφέθηκαν τα μάτια τους να δουν την καταστροφή, τον εξευτελισμό και η ψυχή τους να γνωρίσει τον απόλυτο πόνο. Την υπέρτατη απώλεια. Ζητώντας τότε τι; Έλεος από Θεό-θεούς και ανθρώπους. Από ανθρώπους που στέκονταν απέναντι τους με την ψυχολογία και τις σκέψεις του χασάπη απέναντι στα ζώα που βρίσκονται άθελα τους στα χέρια τους. Να σκοτώσω και να ζήσω…
Χαμένοι σε τι; Κερδισμένοι σε τι; Η αρχή μπερδεύεται με το τέλος εκεί που τα αφήνεις όλα και φεύγεις…Τι πρέπει να κάνεις στο ενδιάμεσο;
Είναι τελικά αυτά που ονειρεύομαι λίγα και απλά;
Και μένουν τότε τα Γιατί και τα μήπως.
Γιατί γίνονται όλα αυτά;
Γιατί υποφέρει τόσος κόσμος; Είναι άδικο, είναι δίκαιο;
Γιατί θα πρέπει να τους βοηθήσεις; Γιατί θα πρέπει να τους αφήσεις;
Γιατί σε βοηθάνε; Γιατί σε αφήνουν;
Γιατί να απολογούμαι σε όλους και τελικά να μην έχω τι να πω σε αυτόν που πρέπει;
Γιατί ακόμη δεν έχω φτιάξει τη ζωή μου ενώ θα μπορούσα να είμαι πιο άνετα;
Γιατί ακόμη δεν έχω πεινάσει ενώ θα μπορούσα άνετα;
Γιατί η ευπορία περνάει ξυστά από το ένα μου μάγουλο και η φτώχια από το άλλο σαν σφαίρες ή σαν χάδια, αδύνατον να το ξεχωρίσεις την ώρα που περνάει; Μπορώ να ισορροπώ για πάντα; Ισορροπώ εγώ; Μόνος μου;
Γιατί είμαι δυστυχισμένος ενώ είμαι ευτυχισμένος;
Γιατί δε μπορώ να χαρώ ενώ δεν είμαι και πολύ άπληστος;
Γιατί στην τρίτη μου δεκαετία, γνωρίζω τα πάντα και δε γνωρίζω τίποτα;
Γιατί βρέθηκα στα μονοπάτια που βαδίζω τώρα; Και γιατί νιώθω ότι θέλω να φύγω ενώ δεν πρέπει;
Γιατί νιώθω ότι το επάγγελμα μου είναι λίγο απατεωνιά και λίγο παραμύθι, και ενώ σιχαίνομαι τα ψέματα πρέπει να το κάνω; Προδιαγεγραμμένη πορεία που πρέπει να ακολουθήσεις, ή ευκαιρία να διορθώσεις τα σφάλματα σου και να αποτινάξεις από πάνω σου τη σκόνη, τη σκουριά και να λάμψεις;…


Μήπως δε μπορώ να δω; Μήπως τελικά δε θέλω να δω; Είμαι καλός; Είμαι κακός; Είμαι έξυπνος; Είμαι βλάκας; Είμαι ικανός; Είμαι ανίκανος;
Μήπως πρέπει να σταματήσω και να πάρω τα βουνά; Μήπως να σταματήσω τα όνειρα από τη στιγμή που χρωστάω παντού;

Μακάρι να ήξερα φίλε μου τι κάνω και που πάω, τι κάνω λάθος τι σωστό… μακάρι να ξέραμε όλοι μας…
Μακάρι να μπορούσα να δω το ΦΩΣ.

Το μόνο που βλέπω είναι το ψέμα να σέρνεται στο διάδρομο μπροστά μου και το σαρδόνιο χαμόγελο να αντηχεί στις σκάλες, φτάνοντας ξεκάθαρο σαν να έχει κάποιο δίκιο, κακό και χλευαστικό στα αυτιά μου… ΧΑΧΑΧΑ εγώ κουφάλες θα μείνω εδώ και δεν ξέρω που θα πάνε αυτοί οι τέσσερεις που πρέπει να φύγουν σε ενάμιση μήνα (τέσσερεις; Πότε έγιναν τέσσερεις; Δύο ήξερα εγώ)…Δεν έχω πληροφόρηση, λέει γυρνώντας από 2ημερο ταξίδι με σημαντικές συναντήσεις και επαφές…θα τα μάθετε τη Δευτέρα. Καλό σαββατοκύριακο…
Και παρά τους θεατρινισμούς, με ένα πρόσωπο άχαρο και ανέκφραστο και με λόγια σκληρά, ακατάληπτα και πέρα από κάθε λογική ακολουθία σκέψεων, πουλώντας απλά τρέλα στους άμεσα ενδιαφερόμενους , την ίδια στιγμή να μου λέει, κατ’ ιδίαν, εγώ το ήξερα ένα χρόνο για αυτό το τμήμα, αλλά αυτά που μου λες εσύ για το άλλο τμήμα που τα ξέρεις εγώ δε ξέρω τίποτα; Και ενώ γνωρίζεις ότι τα ίδια ακριβώς θα λέει για σένα σε ένα χρόνο από τώρα, βρίσκεις το θάρρος ή τη βλακεία να απαντάς τι ξέρεις. Και μετά δαγκώνεσαι και αναρωτιέσαι: τι λέω τώρα Θεέ μου και σε ποιόν… Τι προσπαθώ να κάνω; Να θίξω το φιλότιμό του η να αποδείξω κάτι που ξέρω ήδη; Μάλλον προσπαθώ να διδάξω το θάρρος και την ανδρεία του ηλίθιου σε ένα άνθρωπο που δεν έχει ανάγκη να δουλέψει, ούτε αυτός ούτε τα παιδιά του και βρίσκεται σε μια εταιρία που δε χρειάζεται να δουλέψει, μόνο να κάνει ότι δουλεύει και να στέλνει ping-pong emails …

Την ίδια στιγμή διώχνουν καμία δεκαριά ημερομίσθιους. Και έναν δύο συμβασιούχους που παραλίγο θα έφταναν στη σύνταξη. Τέλος με το τέλος του έτους! Με τι άντερα θα τους πουν Καλά Χριστούγεννα; Αυτό ρωτάω τον εαυτό μου, γιατί αυτοί δε θα το σκεφτούν. Και κάπου σε αυτά τα σπίτια θα υπάρχει ένα τουλάχιστον παιδάκι σαν το δικό μου, που θα περιμένει δώρο και χαμόγελα. To πιθανότερο: να περιμένει δίπλα σε κλειστό καλοριφέρ γιατί έχει φτάσει και το πετρέλαιο στα 100 DOLLARS (γιατί 67 ευρώ ίσως είναι ακόμα λογική τιμή μέσα στο παράλογο παγκόσμιο παιχνίδι και όχι σε γεμάτο σπίτι με αναμμένο τζάκι, όπως αυτά τα καινούρια τετραώροφα που φτιάξανε μέσα σε λίγα χρόνια οι άνθρωποι που ανακοινώσανε την απόλυση τους. Βέβαια δεν ήταν απόφαση δική τους…Ήταν απόφαση της εταιρίας…Τέσσερεις όροφοι, 400 τετραγωνικά, ό ένας πάνω στον άλλο με 90000 ευρώ δάνειο με δυσβάσταχτους όρους, που να τα βγάλουν πέρα; Καταραμένη κοινωνία! Άμα ήταν δικιά μου η εταιρία θα σας κράταγα…
Άντε λοιπόν, πες τους το εσύ… Εσύ που λες ότι τους σκέφτεσαι αλλά δεν ξέρεις ούτε πόσοι τελικά είναι…Γιατί δεν ξέρεις; Γιατί δεν έχεις τη δύναμη να βοηθήσεις, και ξέρεις ότι το πιθανότερο τα φετινά Χριστούγεννα να μη θρηνήσεις μαζί τους. Η γυναίκα σου και η πεθερά σου, οι συγγενείς σου δε θα σε αφήσουν… Θα πρέπει να απολογηθείς αν σε καταλάβουν που στεναχωριέσαι. Να κάνεις και ένα τραπέζι στο καινούριο σου σπίτι και ας μην είναι δικό σου. Είναι μέρες χαράς. Είσαι μίζερος που δε θέλεις σπατάλες…Εσύ όμως τι θα μάθεις στο παιδί σου; LIVE and let DIE! Και ρωτάς τον εαυτό σου; Πόσο ζωντανοί είναι τελικά αυτοί που έγραψαν και τραγούδησαν τους στοίχους; Πόσο κοντά είμαι στο να κοιτάω και εγώ τις στολισμένες βιτρίνες με τρύπια ρούχα σε μια κοινωνία που το μόνο που μαθαίνεις ότι υπάρχει γύρω σου είναι η ΧΛΙΔΗ;
Καλά Χριστούγεννα!!!