Ο θείος έχει ένα μεγάλο σπίτι στο χωριό. Μαζί με την αυλή καλύπτει τα 2/3 του οικοπέδου. Το υπόλοιπο 1/3 έχει πολλές χρήσεις. Καταρχήν, φιλοξενεί τις αποθήκες. Η μεγάλη είναι φτιαγμένη με τσιμεντόλιθους. Τσίγκινη η στέγη. Οι άλλες φυτρώνουν ακανόνιστα σε διάφορα σημεία του οικοπέδου. Εκεί τους ήρθε, εκεί τις φτιάξανε. Πέτρες και νάιλον. Στο τσιμεντόστρωτο βάζει η φαμίλια τα οχήματα. Δύο ΙΧ, ένα αγροτικό, ένα τρακτέρ, μία καρότσα. Πιο πέρα, στα χώματα, δύο παρατημένα ΙΧ. Στα χώματα είναι και το κοτέτσι. Εκεί την περνάνε οι κότες και τα κοκόρια. Έχουν, μάλιστα, καταλάβει το πράσινο παρατημένο. Από κοντά τα κουνέλια κι ο σκύλος. Από κοντά και οι σωλήνες, οι μπαταρίες αυτοκινήτου, τα άδεια σακιά απ’ τα λιπάσματα, οι παλιές εφημερίδες, τα πλαστικά... όλα εκεί. Σύμφωνοι... οι γλάροι στα Λιόσια έχουν μεγαλύτερη ποικιλία. Ο θείος πήγε να ξεθάψει μία αντλία για το κρασί και μια μπαλαντέζα. Ένα από τα πέντε κοκόρια, το πιο ζόρικο, τον πήρε στο κυνήγι. Χρήσιμες οι γαλότσες. Απτόητος ο κόκορας, παρά τις κλοτσιές. ‘Γιατί δεν τον σφάζεις’ ρώτησε οργισμένα τη θεία. Τουλάχιστο δεν έκανε την ‘κότα’.
Φεύγοντας, η θεία μου έδωσε δέκα αβγά. ‘Είναι φρέσκα...’, μου είπε. ‘Τρώει η κόρη σου ή ακόμα όχι;’

Τα παραπάνω γράφτηκαν υπό τους ήχους του:

# έγραψε ο forns @ 12:54 μ.μ.